Επανεξετάζοντας τον μετασχηματισμό των δυνάμεων του ΝΑΤΟ

Αεροπορική ισχύς: Τα επιθετικά ελικόπτερα αποδείχθηκαν ότι προσαρμόζονται εύκολα σε μια ευρεία γκάμα αποστολών αντιμετώπισης της τρομοκρατίας και των εξεγέρσεων.

Συνεχώς από τον πρώτο Πόλεμο τουΚόλπου και μετά, οι Ηνωμένες Πολιτείες επεδίωκαν να μετασχηματίσουντις στρατιωτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ σε υψηλής τεχνολογίας συμβατικέςδυνάμεις με όσο το δυνατόν περισσότερα διαλειτουργικά στοιχεία. Τηνίδια στιγμή, το ΝΑΤΟ επεδίωκε να αναπτύξει επιπρόσθετες δυνατότητεςεκτός περιοχής και προβολής ισχύος πολλές από τις οποίες και πάλιείχαν ως μοντέλο τις δυνατότητες των ΗΠΑ. Η Δύναμη Αντίδρασης τουΝΑΤΟ είναι το σύμβολο της πρόθεσης αυτής. Σε γενικές γραμμές, καιοι δύο προσπάθειες αντικατοπτρίζουν το αίσθημα ότι το ΝΑΤΟ πρέπεινα βρει μια νέα, μετά τον Ψυχρό Πόλεμο λογική που θα βασίζεται σενέες αποστολές και νέες δυνατότητες που θα ταιριάζουν.

Το ΝΑΤΟ έκανε κάποια πρόοδο προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά τομεγαλύτερο μέρος αυτής είναι περισσότερο διακοσμητικό παρά αληθινό.Δεν είναι οικοδόμηση θεσμού ο μετασχηματισμός της δύναμης. Μπορείοι υπουργοί να συμφωνούν στις προτεραιότητες εκσυγχρονισμού τηςδύναμης και στη δημιουργία δυνατοτήτων προβολής δύναμης, όμως τααμυντικά σχέδια και οι προϋπολογισμοί των περισσοτέρων κρατώνμαρτυρούν την αργή πρόοδο, τη συνεχιζόμενη έλλειψηδιαλειτουργικότητας, και την ανικανότητα για να προχωρήσουν και ναδιατηρήσουν περισσότερο από ένα μικρό κλάσμα εθνικών δυνάμεωνεθνικών δυνάμεων πολύ μακριά από τα εθνικά σύνορα. Το ΝΑΤΟ δαπανάπερισσότερα από 220 εκατομμύρια δολάρια πάνω στις στρατιωτικέςδυνάμεις, και έχει περίπου 2,2 εκατομμύρια ενεργό στρατιωτικόπροσωπικό και 2,6 εκατομμύρια εφέδρους. Ωστόσο, στην πραγματικότηταόλοι οι αμυντικοί αναλυτές συμφωνούν ότι οι περισσότερες από τιςπροσπάθειες του για εφοδιασμό είναι σε ελάχιστο βαθμό συντονισμένεςκαι διαλειτουργικές και ούτε καν πλησιάζουν τα αμερικανικά επίπεδαόσον αφορά την τεχνολογία και τη δυνατότητα διεξαγωγής πολέμου. Πιογενικά, μόνον ένα ελάχιστο κλάσμα του ανθρώπινου δυναμικού του ΝΑΤΟείναι ικανό να αναπτυχθεί έξω από το έδαφος της Συμμαχίας, και τομεγαλύτερο μέρος αυτού είναι χρήσιμο στην πραγματικότητα μόνον εάνη Ευρώπη κηρύξει τον πόλεμο στον ίδιο της τον εαυτό.

Την ίδια στιγμή, εμφανίστηκε ένας de facto ανταγωνισμόςμεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ πάνω στο ποιος θα πρέπεινα σχεδιάζει και να ελέγχει τις αμυντικές δυνατότητες της Ευρώπης,και ειδικά τις δυνατότητες της για ταχεία αντίδραση και για προβολήδύναμης. Διάφορες διευθετήσεις μπάλωσαν τις διαφορές αυτές, όμως οιεντάσεις που δημιουργήθηκαν εντός της Συμμαχίας του ΝΑΤΟ εξ αιτίαςτου πολέμου στο Ιράκ επιδείνωσαν την κατάσταση. Οι εντάσεις μεταξύτης Γαλλίας και των ΗΠΑ είναι βαθιές, παρ’ όλη την πρόσφατηεπίσκεψη του Προέδρου George W. Bush στην Ευρώπη για τηναποκατάσταση των σχέσεων, και προσωπικότητες τόσο μεγάλες όσο οΓερμανός Καγκελάριος Gerhard Schroder έχουν δηλώσει ότι η Συμμαχίατου ΝΑΤΟ: «δεν είναι πλέον ο κύριος τόπος όπου οι διατλαντικοίεταίροι συζητούν και συντονίζουν τις στρατηγικές». Η αλήθειαφαίνεται να είναι ότι το ΝΑΤΟ σήμερα είναι μια συμμαχία όπου τακράτη μέλη πολύ πιο συχνά θα σχηματίζουν ad hocσυνασπισμούς αντιδρώντας σε συγκεκριμένες κρίσεις και απρόβλεπτεςκαταστάσεις απ΄ ότι θα ενεργούν ομόφωνα.

Ωστόσο, και προτού αρχίσει κάποιος να θρηνεί τον θάνατο του ΝΑΤΟ,ή να βλέπει ως μια αποτυχία τις προσπάθειες μετασχηματισμού τηςδύναμής του, είναι απαραίτητο το να εξετάσουμε αρκετούς παράγοντες.Πρώτον, δεν είναι κακό – ή αποποίηση των αναγκών ασφαλείας τηςΕυρώπης – εάν η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και η σταθερότητα είναι ηκύρια εστίαση της Ευρώπης. Μετά από αιώνες η σύγκρουση στο παρελθόνείναι ένα μάθημα για το πόσο σημαντικό είναι να ολοκληρώσει ηΕυρώπη τη διαδικασία αυτή της αλλαγής. Δύο παγκόσμιοι πόλεμοι μαςέδειξαν ότι αυτή η διαδικασία έχει εξ ίσου ζωτική σημασία και γιατα στρατηγικά συμφέροντα του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών όπωςκαι για την Ευρώπη. Το ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται μια νέα ενωτική αποστολήεκτός της Ευρώπης για να αντικαταστήσει τον Ψυχρό Πόλεμο·χρειάζεται να θυμάται ότι σκοπός της διατλαντικής συμμαχίας είναι ηδιατλαντική ασφάλεια, και αυτός είναι ένας τομέας όπου η Δύσηεπέτυχε εντυπωσιακά.

Δεύτερον, δεν υπάρχει κάτι καινούργιο γύρω από το γεγονός ότι οιΗνωμένες Πολιτείες επικεντρώνονται πάνω σε αποστολές ασφαλείας έξωαπό την Ευρώπη, ή γύρω από το γεγονός ότι η διατλαντική συνεργασίαβασίζεται σε a la carte αναμείξεις δυνάμεων και συνασπισμούς απόθέληση, αντί να στηρίζεται σε επίσημες διευθετήσεις εντός του ΝΑΤΟ.Το ΝΑΤΟ απέδειξε τη συνάφειά του στο Αφγανιστάν και στα Βαλκάνια,αλλά στην πραγματικότητα όλες οι εκτός περιοχής επιχειρήσεις στηνοποίες ενεπλάκησαν τόσο οι αμερικανικές δυνάμεις όσο και οιευρωπαϊκές κατά τον τελευταίο μισό αιώνα ήταν ad hoc μίγματαδυνάμεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και μερικά ευρωπαϊκά κράτη.Επιπλέον, από μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε μετά τον Πόλεμο τουΚόλπου από το Κέντρο Ναυτικής Ανάλυσης διαπιστώθηκε ότι οι ΗνωμένεςΠολιτείες χρησιμοποίησαν δυνάμεις προβολής δύναμης έξω από τηνπεριοχή του ΝΑΤΟ περισσότερες από 240 φορές μεταξύ της ίδρυσης τουΝΑΤΟ και του τέλους του Ψυχρού Πολέμου, και ότι ο κατάλογος τωνεκτάκτων αναγκών στις οποίες ενεπλάκησαν ήταν τέτοιος όπου πάνω απότα τρία τέταρτα των αμερικανικών ενεργειών δεν συμπεριλάμβανεκανένα ευρωπαϊκό ρόλο.

Σε ένα ΝΑΤΟ όπου η Ευρώπη εστιάζεται στην Ευρώπη, και οι ΗνωμένεςΠολιτείες εστιάζονται στον υπόλοιπο κόσμο με καθοδηγούμενη από τιςέκτακτες ανάγκες υποστήριξη από ευρωπαϊκά κράτη σε ατομικό επίπεδομπορεί να είναι στην πραγματικότητα ο μόνος τρόπος με τον οποίο ναμπορεί να δράσει η Δύση στις περισσότερες εκτός περιοχής έκτακτεςανάγκες. Η Συμμαχία του ΝΑΤΟ δεν δημιουργεί κοινά συμφέροντα καιαντιλήψεις. Σε πολλές περιπτώσεις, η ομοφωνία στο εύρος τηςΣυμμαχίας είναι η συνταγή για την παράλυση, και ο οποιοσδήποτεμετασχηματισμός των δυνάμεων δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ σε κάτιπερισσότερο από ότι σε μερικά συμβολικά επίπεδα σε ολόκληρη τηΣυμμαχία επειδή πολλά –αν όχι τα περισσότερα – ευρωπαϊκά κράτη δενέχουν σαφές κίνητρο για να εμπλακούν και να πληρώσουν τοκόστος.

Το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ είναι άκρως χρήσιμο ως ένα κοινό φόρουμασφαλείας που διασφαλίζει το κατάλληλο διάλογο και τη συνεργασίαόπου η συνεργασία θεωρείται τόσο απαραίτητη όσο και λογική και αυτόαποτελεί μια επιτυχία με οποιοδήποτε λογικό κριτήριο. Επίσης η«εξειδίκευση» της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειώναντικατοπτρίζει την πραγματικότητα ότι δύο από τις πλέον σημαντικέςπροτεραιότητες για την ασφάλεια για τις Ηνωμένες Πολιτείεςευρίσκονται έξω από την Ευρώπη: η ασφάλεια της Κορέας και ησταθερότητα στα Στενά της Ταϊβάν. Και οι δύο αποτελούν στρατιωτικέςαρένες όπου η Ευρώπη μπορεί να παίξει το πολύ ένα συμβολικό ρόλο.Ακόμη και στον Κόλπο και την Κεντρική Ασία, Η Βρετανία είναι η μόνηευρωπαϊκή δύναμη που έχει οποιαδήποτε προοπτική στον πραγματικόκόσμο για την ανάπτυξη και τη διατήρηση σοβαρών εκτός περιοχήςαναπτύξεων.

Τρίτον, σε κάθε περίπτωση αλλάζουν οι προτεραιότητες για τομετασχηματισμό των δυνάμεων. Ακόμη και οι «πλούσιοι» έχουνπροβλήματα με τον προϋπολογισμό, και η περιστολή του κόστουςαποδεικνύεται ότι είναι ένα σοβαρό θέμα τόσο για τις ΗνωμένεςΠολιτείες όσο και για την Ευρώπη, παρά το τεράστιο πλεονέκτημα τωνΗΠΑ αναφορικά με τη συνολική στρατιωτική δαπάνη. Οι ΗνωμένεςΠολιτείες διαπίστωσαν ότι δεν μπορούν να αντέξουν πολλά από ταπρογράμματα που κάποτε θεώρησαν ότι μπορούν να συμπεριλάβουν στην«επανάστασή τους στις στρατιωτικές υποθέσεις». Η Αεροπορία των ΗΠΑέχει ένα πρόγραμμα προμηθειών σε ένα συνδυασμό από πολεμικάαεροπλάνα που δεν είναι οικονομικά προσιτό. Το Σώμα των Πεζοναυτώντων ΗΠΑ, έχει υποθηκευτεί στο Osprey, στο πρόγραμμα για τηνανάπτυξη ενός πιο ικανού να αναπτυχθεί αεροπλάνου, καιαντιμετωπίζει σοβαρούς περιορισμούς στα κόστη σε πολλούς άλλουςτομείς του εκσυγχρονισμού της δύναμης. Και ο Στρατός των ΗΠΑαναγκάστηκε να αφήσει την προμήθεια τις νέας του οικογένειας τωνοχημάτων, με τα μελλοντικά συστήματα μάχης να πάνε πίσω κατά μιαδεκαετία τουλάχιστον. Και το Ναυτικό των ΗΠΑ έχει αυτό που στηνκυριολεξία δέχονται όλοι οι ειδικοί εντός και εκτός του Ναυτικού ωςένα τεράστιο άνοιγμα μεταξύ των απαιτήσεών του για ναυπηγήσεις καιτου τι μπορεί στην πραγματικότητα να αντέξει οικονομικά.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν την ίδια πραγματικότητα όπωςκάθε άλλο μέλος του ΝΑΤΟ. Δεν μπορούν να διαμορφωθούνπροϋπολογισμοί που να ανταποκρίνονται στις προτεραιότητες για τονμετασχηματισμό της δύναμης· ο μετασχηματισμός της δύναμης θα πρέπεινα διαμορφωθεί ώστε να προσιδιάζει με τους προϋπολογισμούς. Λόγωτης απουσίας κάποιας πιεστικής συμβατικής απειλής, το κύριοκριτήριο για τον μετασχηματισμό της δύναμης είναι τώρα η οικονομικήδυνατότητα.

Τέταρτον, είναι ολοφάνερο ότι επίσης αλλάζουν και οι απαιτήσειςτης αποστολής. Υπάρχουν ακόμη σημαντικές συμβατικές απειλές στηνΑσία και τη Μέση Ανατολή, αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουναναγνωρίσει με την μορφή αναφοράς στην νέα τους Τετραετή ΑμυντικήΑναθεώρηση ότι αυτού του είδους οι «παραδοσιακές απειλές» αποτελούνμόνον μέρος του προβλήματος. Απομακρύνεται από την επικέντρωση πάνωσε υψηλής τεχνολογίας συμβατικές δυνάμεις σε μια «τεσσάρωνκατευθύνσεων κατάσταση» όπου οι ακανόνιστες, διασπαστικές, καικαταστροφικές απειλές έχουν την ίδια προτεραιότητα. Τα μαθήματα απότην 11η Σεπτεμβρίου, το Αφγανιστάν, και το Ιράκ - και η προοπτικήτης διασποράς από το Ιράν και τις τρομοκρατικές ομάδες - ανάγκασαντις Ηνωμένες Πολιτείες να δώσουν την ίδια προτεραιότητα στονασύμμετρο πόλεμο, την αντιμετώπιση των στάσεων, την αντιμετώπισητης τρομοκρατίας, και την εσωτερική άμυνα. Ανάγκασαν επίσης τιςΗνωμένες Πολιτείες να μελετήσουν και πάλι την ανάγκη γιαενδουπηρεσιακή συνεργασία, δημιουργώντας πολιτικά στοιχεία που ναμπορούν να πραγματοποιήσουν καθήκοντα εθνικής ασφάλειας, και νααναθέσουν στον στρατό ρόλους στις επιχειρήσεις οικοδόμησης κρατών,αποκατάστασης της ειρήνης και για σταθερότητα.

Μεγάλο μέρος της κριτικής για τιςπροσπάθειες μετασχηματισμού της δύναμης του ΝΑΤΟ μπορεί ναβασίζεται σε λανθασμένα στρατηγικά συμπεράσματα και σε λανθασμένεςπροτεραιότητες.

Η απασχόληση με ακανόνιστες, διασπαστικές,και καταστροφικές απειλές είναι τομείς όπου η τεχνολογία μπορεί ναδιαδραματίσει έναν ουσιώδη ρόλο, όπου όμως οι υψηλού κόστουςπλατφόρμες των όπλων, τα άκρως δαπανηρά βασισμένα στον χώροπρογράμματα, και τα πυρομαχικά υψηλής επίδοσης έχουν πολύ λιγότερηπροτεραιότητα. Για παράδειγμα, ο Πόλεμος στο Ιράκ απέδειξε, ότι ηποιότητα των Πληροφοριών, της Επιτήρησης, και της Αναγνώρισης(IS+amp;R) είχε πολύ μεγαλύτερη σπουδαιότητα από ότι είχε το πλέονπροηγμένο αεροπλάνο. Μας έδειξε ότι η πολεμική σύγκρουση μεακρίβεια μπορεί να γίνει σε μεγάλο βαθμό με οικονομικά προσιτέςβόμβες με λέιζερ και καθοδηγούμενες με GPS.

Επίσης απέδειξε ότι οι υπάρχουσες κύριες οπλικές πλατφόρμες όχιμόνον διατηρούν στην πραγματικότητα την αξία τους, αλλά μπορούνεπίσης να προσαρμοστούν για τις νέες αποστολές. Συστήματα όπως τοβαρύ τανκ M-1A1 και το τεθωρακισμένο πολεμικό όχημα Bradley όχιμόνον βοήθησαν να κατατροπωθούν οι συμβατικές δυνάμεις του Ιράκ,αλλά έκτοτε είναι ουσιώδης ο ρόλος τους στο αντάρτικο των πόλεωνκαι στην αντιμετώπιση μιας εξέγερσης. Τα επιθετικά ελικόπτερα καιτα μη επανδρωμένα αεροσκάφη αποδείχθηκε ότι εύκολα μπορούν ναπροσαρμοστούν σε ένα ευρύ φάσμα αποστολών για την αντιμετώπιση τηςτρομοκρατίας και της ανταρσίας. Τα υπάρχοντα μαχητικά αεροπλάναμπορούν να αντιμετωπίσουν την αεροπορική απειλή στην ανάπτυξηκρατών, και τα σχετικά απλά όπλα που κτυπούν με ακρίβεια όχι μόνοντους επιτρέπουν να «κρατιούνται σε απόσταση» από χερσαίεςαεράμυνες, αλλά να κτυπούν τρομοκράτες των πόλεων καιτρομοκρατικούς στόχους. Τα παλαιότερα συστήματα όπως το A-10Warthog αποδείχθηκαν τόσο χρήσιμα ώστε μπορούν και αυτά επίσης νατύχουν κύριας αναβάθμισης.

Πιο σημαντικό ήταν, ότι οι συγκρούσεις στο Αφγανιστάν και στο Ιράκέδειξαν την σπουδαιότητα των ανθρωπίνων ικανοτήτων, της εμπειρίαςστην περιοχή, των πολιτικο στρατιωτικών μονάδων, και μιας ομάδαςαπό «ανθρωποκεντρικές» δυνατότητες που εξαρτώνται πάνω στουςένστολους άνδρες και τις ένστολες γυναίκες, όχι πάνω στα πράγματα.Η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, η αντιμετώπιση εξέγερσης, ηειρήνευση, και η οικοδόμηση κρατών όλα αυτά έχουν να κάνουν έντοναμε τους ανθρώπους και την κατάρτιση, και είναι τομείς όπου οιυπάρχουσες ευρωπαϊκές δυνάμεις μπορούν να παίξουν ζωτικής σημασίαςρόλο σε αυτές τις έκτακτες ανάγκες όπου τα κράτη αντιλαμβάνονταιμια κοινή ανάγκη. Οι ειδικές δυνάμεις, η στρατιωτική αστυνομία, ηγλωσσολογία, οι πολιτικο στρατιωτικές ομάδες δράσης, οι ειδικοίπάνω στην ανθρώπινη συλλογή πληροφοριών, οι μάχιμοι μηχανικοί, οιμονάδες υποστήριξης υπηρεσιών, τα μεταγωγικά ελικόπτερα είναι μόνονμερικά παραδείγματα των προσόντων «μετασχηματισμού» πουχρειάζονται, αντί για κάποια συστήματα υψηλής τεχνολογίας.

Η άμυνα και η απάντηση σε τρομοκρατικές επιθέσεις πάνω σε εθνικόέδαφος επίσης περιλαμβάνει νέα μίγματα αναλογιών από τακτικέςστρατιωτικές, παραστρατιωτικές, επιβολής του νόμου και αντίδρασηςσε έκτακτες καταστάσεις δυνάμεις. Σε αυτό το σημείο, οι πολιτικέςδυνατότητες μπορεί να είναι το λιγότερο το ίδιο σημαντικές όπως οιστρατιωτικές, και η προτεραιότητα για αυξημένους πόρους απαιτεί«μετασχηματισμό» σε πολύ μεγαλύτερη ευρεία έννοια του όρου. Οιειδικοί για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, οι ειδικοί τηςτεχνολογίας πληροφοριών για την ασφάλεια, η προστασία ζωτικήςσημασίας υποδομής, οι εξειδικευμένες νοσοκομειακές εγκαταστάσειςκαι οι επιφορτισμένοι να αντιδρούν σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκηςόπως οι πυροσβέστες είναι εξ ίσου σημαντικοί για την εθνικήασφάλεια όπως και οι τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτοί είναιτομείς όπου συχνά η Ευρώπη έχει την ίδια ή και μεγαλύτερηδυνατότητα απ’ ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες, και όπου μπορεί ναυπάρξει επίσης μια περισσότερο κοινή ομάδα από διατλαντικέςπροτεραιότητες και ανάγκες από ότι στις εκτός περιοχής επιχειρήσειςκαι την προβολή δύναμης. Αν η τρομοκρατία οδηγεί στον συνδυασμόακανόνιστων και καταστροφικών απειλών, όπως φοβούνται πολλοίειδικοί, μπορεί να γίνει ακόμη μεγαλύτερη η ανάγκη για διατλαντικήσυνεργασία. Αυτό μπορεί να σημαίνει τον μετασχηματισμό και τηναύξηση σε πολλές από τις εκκολαπτόμενες προσπάθειες του ΝΑΤΟ σετομείς όπως η αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και το να δοθεί έναςπολύ μεγαλύτερος ρόλος σε κάποιες πλευρές της εσωτερικήςάμυνας.

Εν ολίγοις, μεγάλο μέρος της κριτικής για τις προσπάθειεςμετασχηματισμού της δύναμης του ΝΑΤΟ μπορεί να βασίζεται σελανθασμένα στρατηγικά συμπεράσματα και σε λανθασμένεςπροτεραιότητες. Οι διατλαντικές διαφορές παραμένουν. Η Ευρώπη καιοι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να συμφωνήσουν πάνω σε μιακοινή ομάδα αποστολών του ΝΑΤΟ εκτός περιοχής στις περισσότερες –αν όχι σε όλες – τις περιπτώσεις. Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις δενπρόκειται να μετασχηματιστούν για να έχουν το επίπεδο τηςδυνατότητας της συμβατικής τεχνολογίας ή της προβολής δύναμης πουέχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες ή αυτό που επισήμως έχουν συμφωνήσει οιυπουργοί της.

Ωστόσο, τέτοιες διαφορές, μετά βίας είναι κάτι το καινούργιο, καιη ενωτική και συνεκτική επίπτωση του Ψυχρού Πολέμου είναι σε μεγάλοβαθμό ένα ζήτημα κακής ιστορίας και λανθασμένης νοσταλγίας. Το ΝΑΤΟείχε την εμπειρία διαδοχικών «διατλαντικών κρίσεων» πάνω σε θέματαόπως η κατάργηση της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας Point Four,η άρνηση των ΗΠΑ να υποστηρίξουν αποικιοκρατικές εκτός περιοχήςεπιχειρήσεις, οι προσπάθειες για την μετατροπή των πυρηνικώνεπιλογών στο θέατρο και μετά για την αποκατάσταση των συμβατικώνεπιλογών, η μερική απόσυρση του De Gaulle από τη Συμμαχία, ο ρόλοςτων ΗΠΑ στο Βιετνάμ, η ανάπτυξη των Pershing II και τωνΕκτοξευόμενων από το Έδαφος Πυραύλων Cruise, και ο σχεδιασμός τωνΑμοιβαίων και Ισορροπημένων Μειώσεων Δυνάμεων και οι ΣυμβατικέςΈνοπλες Δυνάμεις στην Ευρώπη. Το ΝΑΤΟ δεν πέτυχε ποτέ ένα κύριοσχέδιο δύναμης με οποιοδήποτε ενιαίο τρόπο, ακόμη και σε εκείνα πουήταν τόσο ζωτικής σημασίας στις μέρες τους όπως η συνεκτικήανάπτυξη της αεράμυνας που έχει την βάση της επί του εδάφους γιατην Κεντρική Περιοχή.

Αν κάποιος κρίνει τη Συμμαχία με τα πρότυπα του πραγματικούκόσμου, ελάχιστα μοιάζει με τέλεια επιτυχία, αλλά με τίποτα δενείναι μια αποτυχία. Επιπλέον, έχει πολύ περισσότερες προσιτέςευκαιρίες για το είδος του μετασχηματισμού της δύναμης πουχρειάζονται πραγματικά τα κράτη μέλη από ότι φαίνονται νααντιλαμβάνονται πολλοί στρατιωτικοί αναλυτές που εστιάζουν μόνονπάνω στις παραδοσιακές απειλές. Το ΝΑΤΟ θα πρέπει να επανεξετάσειπολλές από τις παρούσες προτεραιότητες για μετασχηματισμό τηςδύναμης από κάτω προς τα πάνω, όμως παραμένει μια ιδιαίτερηεπιτυχία. Όσον αφορά το μέλλον, αυτό που χρειάζεται πραγματικά τοΝΑΤΟ είναι κάπως λιγότερη υπερηφάνεια από τις Ηνωμένες Πολιτείες,και κάπως λιγότερη διαμάχη από την Ευρώπη, και πολύ περισσότεροστρατηγικό ρεαλισμό γύρω από τι μπορεί και πρέπει να κάνει τοΝΑΤΟ.

Ο Anthony H. Cordesman κατέχει την ΈδραArleigh A. Burke στην Στρατηγική στο Κέντρο Στρατηγικών και ΔιεθνώνΣπουδών στην Washington, είναι πρώην μέλος του Διεθνούς Επιτελείουτου NATO, και είναι συγγραφέας του πρόσφατου βιβλίου “The Iraq War:Strategy, Tactics, and Military Lessons” (Praeger Publishers,Westport, CT, 2003).