W momencie wybuchu I wojny światowej medycyna wojskowa koncentrowała się wokół szpitali polowych i punktów opatrunkowych za liniami frontu, w powiązaniu transportem rannych dalej od linii frontu. Oczywiste dla wszystkich było, że pacjenci muszą być dostarczeni do szpitala tak szybko, jak to możliwe, a leczenie musi się zacząć jeszcze przed ich przybyciem do szpitala.

Waz z wynalezieniem ambulansów polowych do transportu rannych z pola bitwy, co stało się podczas wojen napoleońskich na początku XIX wielu, zaczęła się rozwijać medycyna frontowa. Kolejne udoskonalenie zostało wprowadzone podczas I wojny światowej poprzez przeniesienie opieki szpitalnej na jeszcze bardziej wysunięte pozycje bliżej frontu, eksperymenty z transfuzjami krwi oraz dalszy rozwój systemu ewakuacji pacjentów.

Obecnie widzimy ogromny nacisk na rozpoczęcie leczenia na wczesnym etapie już w miejscu odniesienia ran oraz zwiększanie szybkości transportu. Pomoc medyczna na polu walki obejmuje prewencję, zabiegi chirurgiczne oraz stabilizację stanu rannych na linii frontu. Wytyczne dotyczące czasu transportu nakazują rozpoczęcie leczenia w ciągu 10 minut oraz zapewnienie każdemu z rannych żołnierzy niezbędnej opieki medycznej w ciągu godziny.

Od czasów I wojny światowej wyobrażenia o życiu i zdrowiu ewoluowały od kolektywnego, do bardziej zindywidualizowanego podejścia. Znajduje to odzwierciedlenie w oczekiwaniach sił zbrojnych rozmieszczonych w terenie operacyjnym, a medycyna wojenna nie jest z tych oczekiwań zwolniona.

Na przykład, poczynając od wojny wietnamskiej, żołnierze amerykańscy polegli w walce nie byli już chowani na miejscu, ale byli przywożeni „do domu”. Obecnie rodziny żądają najlepszych rezultatów opieki dla ich wojska, żołnierze muszą liczyć na optymalną opiekę ze względu na ich morale.

Dowódcy koncentrują się na ochronie, wojskowa opieka medyczna ma na celu ratowanie życia, zapobieganie chorobom i przywracanie sprawności.
Medycyna wojskowa nie pełni już zadań logistycznych (związanych z transportem rannych), ale nabrała funkcji społecznych, co odzwierciedla te udoskonalenia. Zwłaszcza w ciągu ostatnich 30 lat opieka medyczna (w tym wojskowa) nabrała społecznego znaczenia, stwarza ogromną liczbę miejsc pracy i odgrywa kluczową rolę w ekonomii.

Bywa także aktywnym podmiotem decydującym o rozwoju sytuacji: podmioty i osoby zaangażowane w opiekę medyczną od wojska, poprzez organizacje międzynarodowe aż po organizacje pozarządowe niepokoją się, że często mogą się stać celem ataku strony walczących sił. Opieka medyczna stała się elementem o ogromnym znaczeniu operacyjnym i strategicznym.

Kolejna zmiana polega na tym, że o ile podczas I wojny światowej opieka medyczna była wyłącznie w gestii poszczególnych państw, obecnie wojskowa służba zdrowia jest bardzo umiędzynarodowiona.

Szpitale polowe ISAF w Afganistanie są często obsługiwane przez pracowników siedmiu różnych narodowości, a szpitale te zapewniają opiekę nie tylko swoim własnym żołnierzom, ale także wszystkim siłom koalicji, miejscowym mieszkańcom i – jeśli trzeba – rannym z przeciwnej strony.

To stwarza nowe ramy działania, w których współpraca międzynarodowa, język, znormalizowane procedury, wzajemne zaufanie, bezpieczeństwo itp. regulują obecnie naszą pracę.