Wzmacnianie obrony rakietowej NATO

NATO wzmacnia zdolności Sojuszu w zakresie obrony rakietowej w odpowiedzi na rosnące zagrożenie spowodowane proliferacją broni masowego rażenia oraz systemów jej przenoszenia.

W marcu bieżącego roku Sojusz osiągnął przełomowy sukces w dziedzinie potencjału obrony rakietowej pola walki, jako że Rada Północnoatlantycka zaaprobowała kartę Organizacji Zarządzania Programem do spraw potencjału Sojuszu w dziedzinie aktywnej wielowarstwowej obrony rakietowej pola walki.

Ta decyzja oznaczała formalne utworzenie biura programu, które ma zarządzać Programem aktywnej wielowarstwowej obrony rakietowej pola walki. Biuro to będzie się gościnnie mieścić w Agencji NATO ds. Dowodzenia, Kontroli i Konsultacji (NC3A), która mieści się zarówno w Brukseli, jak i w Hadze. Utworzenie biura programu w praktyce toruje drogę do wdrażania systemu aktywnej wielowarstwowej obrony rakietowej pola walki, który zgodnie z planem ma osiągnąć wstępną zdolność operacyjną do roku 2010.

System aktywnej wielowarstwowej obrony rakietowej pola walki będzie wykorzystywany do ochrony sił państw członkowskich NATO przed rakietami balistycznymi krótkiego i średniego zasięgu, a także zintegruje systemy obrony rakietowej pola walki w jeden mobilny „system systemów”, który połączy obronę na niskim i wysokim pułapie oraz będzie zdolny do wykrywania i przechwytywania nadciągających rakiet balistycznych w fazie wznoszenia oraz średniej i końcowej fazie lotu. System ten będzie także wyposażony w potencjał do zwalczania samolotów odrzutowych, rakiet manewrujących (cruise) oraz bezzałogowych pojazdów powietrznych.

Zaawansowany system rakiet Patriot trzeciej generacji (PAC-3), będący na wyposażeniu armii amerykańskiej oraz amerykańsko-niemiecko-włoski Poszerzony System Obrony o Średnim Zakresie (MEADS) będą stanowić główny rdzeń obrony na niskim pułapie, wspólnie z francusko-włoskim systemem Surface Air Moyenne Portée (SAMP-T) oraz będą elementami wstępnej gotowości operacyjnej. Systemy obrony wysokopułapowej, takie jak amerykański system przenoszenia morskiego Standard Missile-3 i system Obrony teatru Działań Wysokiego Pułapu (THAAD) będą dodane w późniejszym czasie, tak aby możliwe było osiągnięcie pełnej gotowości operacyjnej, przewidziane na rok 2013.

Strukturą wiążącą te systemy będzie wspólny System Dowodzenia Lotniczego i Kontroli (ACCS), Zautomatyzowany System Informatyczny Dowództw Strategicznych (Bi-SCAIS) oraz system łączności, który NATO obecnie buduje, aby stworzyć potencjał w zakresie zarządzania oraz dowodzenia, kontroli, łączności i wywiadu w warunkach bojowych (BMC3I). Koszt tego systemu szacuje się na 700 milionów euro, więc może on się stać największym wspólnie finansowanym projektem Sojuszu. Oczekuje się, że koszt elementów systemu będących własnością poszczególnych państw będzie kilkakrotnie większy.

Zagrożenie stwarzane przez rakiety balistyczne, np. typu SCUD, jest oczywiste od czasów wojny w Zatoce z 1991 roku. Uważa się, że obecnie ponad 20 państw posiada rakiety balistyczne. Jako że niektóre z tych państw budują również głowice chemiczne, nuklearne i biologiczne, wzrosła konieczność posiadania efektywnego systemu obrony rakietowej.

“Gdziekolwiek w przyszłości będą prowadzone operacje NATO, jego siły będą stawać wobec zagrożeń związanych z rakietami taktycznymi, mówi Bernd Kreienbaum, zastępca przewodniczącego Sekcji Wspólnego Uzbrojenia Pionu Inwestycji Obronnych NATO. „Wśród państw członkowskich Sojuszu panuje całkowita zgodność co do konieczności mierzenia się z zagrożeniem stwarzanym przez rakiety taktyczne.”

Dlatego też NATO ściśle współpracuje z Rosją pod egidą Rady NATO-Rosja, aby wspierać przyszłe wspólne operacje w zakresie obrony rakietowej pola walki. NC3A prowadzi obecnie badania zmierzające do wypracowania wielorakich koncepcji interoperacyjności pomiędzy NATO i Rosją.

NATO kontynuuje również swoje wysiłki w zakresie w pełni rozwiniętej obrony rakietowej. Transatlantyckie konsorcjum kierowane przez Science Applications International Corporation (SAIC) opracowało ostatnio raporty badawcze dotyczące realności i opłacalności architektury zapewniającej pełne spektrum obrony rakietowej, mające chronić terytorium, siły i skupiska ludności Sojuszu przed pełnym zakresem zagrożeń rakietowych.

Wspomniana analiza realności i opłacalności (feasibility study), zainicjowana przez przywódców Sojuszu podczas szczytu NATO w Pradze, w 2002 roku, jest prowadzona z upoważnienia Konferencji Narodowych Dyrektorów ds. Uzbrojenia i ma na celu ułatwienie konsultacji w gronie państw członkowskich Sojuszu, które mogą doprowadzić do decyzji dotyczących obejmującego cały Sojusz pełnego potencjału obrony rakietowej. Przedmiotem badania jest wykonalność techniczna, skala czasowa i koszty ogólnonatowskiego systemu obrony rakietowej oraz rozwiązanie podstawowych kwestii, takich jak struktura dowodzenia i kontroli systemu oraz właściwe połączenie obecnych i planowanych systemów tak, aby sprostać operacyjnym wymogom wojskowym.